Nieuwe buren, leuk! Dat was de eerste reactie van de daar wonende buren in het naastgelegen huis. Een grote verbouwing volgde met bijbehorende bouwvakkers en bouwvakkersbusjes. De busjes werden overal geparkeerd en de buurvrouw werd geregeld ingeparkeerd. Gelet op de spoedoproepen die zij voor haar werk kon krijgen was dat zeer ongewenst.
De nieuwe buren woonden nog niet in het nieuwe huis en waren er zelden. Toevallig kwam de buurvrouw de nieuwe buurman tegen en vroeg hem de bouwvakkers te vragen hun busjes fatsoenlijk te parkeren. Het begin van een gespannen verstandhouding was geboren...
Wij kregen het verzoek te bemiddelen in een case over stankoverlast van etenslucht. Dat was echter het bovenste puntje van de bekende ijsberg onder water. Rookoverlast, uitschelden, negeren, stankoverlast, gedwongen afstand doen van de hond, al deze punten en meer zijn ter sprake gekomen.
Het leek een onbegonnen zaak. Er was te veel gebeurd.
Toch is het gelukt om de beide partijen aan tafel te krijgen. Om te praten. Met elkaar. En praten deden ze. Etenslucht die via de wasemkap van de een naar de ander het huis in ging was het beginpunt maar was dat ook echt het pijnpunt? Nee. Het pijnpunt bleek de hond te zijn. De hond waar afstand van gedaan moest worden omdat deze bij afwezigheid van de baasjes, dag in dag uit aan het huilen was. Pas toen het lukte die pijn boven tafel te krijgen en de andere buren zagen wat voor verdriet dat gaf, brak het ijs. Alle ander issues werden plots heel klein en waren snel opgelost.
Nog nooit meegemaakt maar deze mensen hebben elkaar omhelst en zijn vol begrip voor elkaar weer naar huis gegaan. Fantastisch om mee te hebben mogen maken.